Al had ze mijn stem, Amersfoorter van het jaar werd de goedlachse Simone Kennedy-Doornbos, fractievoorzitter van de ChristenUnie, nét niet in 2016. Maar in 2017 werd ze wél voor al haar goede werk beloond met de benoeming tot lid in de Orde van Oranje-Nassau.
Simone Kennedy-Doornbos (CU), foto: ©Remko Schotsman
Naast haar activiteiten voor de ChristenUnie (en voorloper GPV) zette ze zich als vrijwilliger onvermoeibaar in voor onder andere de voedselbank, Stadsring51, voetbalclub CJVV en de kerk. Veel van die activiteiten voert ze uit in de luwte, en dat vindt ze -bescheiden als ze is- prima. Haar inspanningen t.b.v. de opvang van vluchtelingen bleven echter niet onopgemerkt. Met haar -sympathieke en succesvol gebleken- plan om vluchtelingen op de huizen van Amersfoorters die op vakantie gaan te laten passen haalde ze de landelijke pers en oogstte ze vooral lof.
Ik ben gek op die antonpieckachtige sfeer
Kennedy heeft het hart op de goede plek, wij Amersfoorters wisten dat al lang. Ik sta op de brug op de Havik als ze komt aanfietsen en haar stalen ros parkeert bij de NVA. Volgens haar (en ik deel die mening) is dit een van de mooiste plekken in Amersfoort. Het is even droog dus we maken snel een paar foto’s met onder andere de Elleboogkerk en het sierlijke Havik 25 (uit 1664) op de achtergrond.
Kennedy geniet zichtbaar van deze monumentale omgeving. De regen dwingt ons echter om wat beschutting op te zoeken en we belanden, gezien haar voorliefde voor geschiedenis, wellicht niet geheel ontoevallig bij het oudste café van Amersfoort, Onder de Linde.
Amersfoort, verborgen parel
“Ja, ik ben gek op die antonpieckachtige sfeer van de oude binnenstad. Ik heb 9 jaar in de Verenigde Staten gewoond en als je dan weer terugkomt in Nederland dan ga je historische binnensteden nóg meer waarderen.
Sinds 2003 wonen we in Amersfoort, in een oud huis, ik vind dat mooi, het ademt het verleden, je wordt er onderdeel van. We zijn snel en prettig opgenomen in een warme gemeenschap, het is hier heel goed wonen. Omdat ik die rijke geschiedenis van de stad levend wil houden heb ik me o.a. sterk gemaakt voor klimaatbeheersing in het Mondriaanhuis, dat was een van de eerste dingen die ik deed toen ik in Amersfoort kwam.”
Helpen zit in de genen
Haar betrokkenheid bij de opvang van vluchtelingen blijkt onder andere uit een Facebook-post die ze recentelijk plaatste over een Syrisch gezin dat het moeilijk heeft in een dorp in Friesland en waar ze veel steunbetuigingen (zelfs tijdens ons gesprek nog) over ontving.
“Het is echt vreselijk, dat gezin wordt gepest in de buurt. Ik ben naar Friesland gereden en heb geprobeerd om met de buren in contact te komen, gewoon even voorstellen en het gesprek aangaan, maar niemand deed open. De moeder durft niet meer naar buiten omdat ze bang is dat haar hoofddoek wordt afgepakt, het huis is bekogeld met stenen en modder en de zoon wordt getreiterd op school. Er heerst gewoon een sfeer van intimidatie, het gezin heeft aangegeven dan liever terug te willen naar Syrië of Libanon. Maar in Syrië is het niet veilig en in Libanon hebben Syrische kinderen geen recht op onderwijs, daar heb ik het moeilijk mee.”
Aanpak van het vluchtelingenprobleem
Is dat ook niet een risico? De afgelopen jaren kwam er een grote stroom Syrische vluchtelingen naar Nederland en het is evident dat er dan er opvang geregeld moet worden. Maar je kunt op z’n minst toch wel vraagtekens plaatsen bij de soms wel heel opmerkelijke keuze van locatie én omvang van de AZC’s. In Oranje ontstonden er ongeregeldheden toen de 140 inwoners van het Drentse dorp werd medegedeeld dat er bovenop de 700 asielzoekers die er al zaten er nog eens 700 zouden worden geplaatst. Begrijpelijk toch?
“Zeker, zo’n grote groep in zo’n micro-gemeenschap brengt risico’s met zich mee. Je bent nu eenmaal niet meteen net zoals de lokale bevolking, dat kost tijd, tijd die je niet wordt gegeven. Ik denk dat voor veel vluchtelingen geldt dat ze, als ze zouden weten waar terecht zouden komen, wel twee keer zouden nadenken om Nederland als bestemming te kiezen.” Ondanks haar kenmerkende vriendelijke en hartverwarmende lach is het wel ernst voor de fractievoorzitter; “De aanpak van het vluchtelingenprobleem kán en móét beter. We horen en lezen er minder over dan een jaar of twee terug, maar eind 2016 waren er wereldwijd nog ruim 60 miljoen mensen op de vlucht, waarvan de helft kind is.”
Amersfoort heeft het fantastisch gedaan
foto: ©Remko Schotsman
“Niet dat ze altijd een keus hebben waar ze heen gaan overigens…. Daarnaast, in de stad trekt men naar elkaar toe en dan krijg je segregatie. Ik vind het heel belangrijk dat alle vluchtelingen contact hebben met Nederlanders, daar doe ik ook veel voor. Hier in Amersfoort hebben we het evenwel echt fantastisch gedaan. Daar is door de politiek vooraf goed over nagedacht.
Er is gebruik gemaakt van de positieve energie van de inwoners in de stad en we hebben ons niet laten gijzelen door die enkeling die tegen de opvang van vluchtelingen is, al moet je alle bezwaren die er zijn natuurlijk wel serieus nemen. We hadden ruim 100 vluchtelingen in een sporthal in Schuilenburg, en die zijn nu op weg naar werk. Al gaat dat niet zonder hobbels, zo zijn er geen studiemogelijkheden als je ouder bent dan 30 en je kunt maximaal 7,5 uur taalles per week krijgen. Wat doe je dan met de rest van de tijd?”
Kunnen werken is altijd beter
In Nederland is het niet toegestaan om te werken als de asielaanvraag nog loopt, in Groot Brittannië kan dat wel. Veel asielzoekers staan te popelen om een bijdrage te kunnen leveren aan het land dat ze heeft opgevangen en ook om gewoon lekker bezig te zijn. Missen we hier een kans? “Vanzelfsprekend, kunnen werken is altijd beter, zeker ook voor de mentale gezondheid van de vluchtelingen. Je moet tegelijkertijd natuurlijk wel oppassen voor concurrentievervalsing. Daarom ben ik zo’n voorstander van een taal- en werkstage vooraf, dat helpt bovendien om aan de werkethiek te wennen.”
Werken loont?
“Zo zou het wel moeten zijn toch? Daar zijn we mee opgevoed. Maar je ziet nu onder andere bij Indebuurt033 dat vrijwilligers niet meer worden beloond met een vrijwilligersvergoeding. Ik hoef zelf geen vergoeding, maar als je alleen maar een uitkering of AOW hebt is zo’n vergoeding een hele aangename waardering van je werk.
Wat me ook tegenstaat is dat mensen die vanuit de bijstand betaalde arbeid verrichten er in financieel opzicht vaak niet op vooruit gaan. Meestal moeten ze het geld dat ze met parttime werk verdienen weer inleveren. Meer werken moet leiden tot een hoger besteedbaar inkomen, door bijvoorbeeld 20% van je inkomsten bovenop je uitkering te mogen houden. Werken moet lonen.”
Amersfoorters laten zich in tijden van nood van hun beste kant zien
Het vrijwilligerswerk geeft, naast haar reguliere functie, invulling en zingeving aan haar leven. “Amersfoort is goed voor haar inwoners, mensen zijn blij dat ze hier wonen, dat komt mede door alle vrijwilligers. En door de korte lijntjes die hier nog mogelijk zijn. We hebben er met elkaar voor gezorgd dat de vluchtelingen zich hier direct thuis voelden. De burgemeester kwam op bezoek, het wijkcentrum zorgde voor de koffie en vrijwilligers gingen de buurt in om aan de bewoners uit te leggen wat er in hun buurt gebeurde en waarom dat nodig was. De Amersfoorters laten zich in tijden van nood altijd van hun beste kant zien.”
Recht op onverstoord woongenot
Ondanks alle lofuitingen over onze stad en onze inwoners is het niet alles goud wat er blinkt in de Keistad. In oktober werd het voorstel van ChristenUnie en CDA om ernstig overlastgevende burgers gedwongen te verhuizen naar bijvoorbeeld woonunits (de zogenaamde Asowoning, red.) op afgelegen terreinen breed in de raad gesteund.
“Ik gruw van die term en vind het ook niet passend, zo’n maatregel hoort er echter wel bij, maar pas als alle andere mogelijkheden onmogelijk zijn gebleken. De wijkteams worden soms geconfronteerd met onoplosbare situaties. Als stad mag je dan best sturen op uithuisplaatsing, hoewel de rechter uiteindelijk het laatste woord heeft. Overlast moet geminimaliseerd worden; aanpakken én beperken.
Als stad moet je er voor zorgen dat er voor iedereen onverstoord woongenot is en dat er procedures zijn als dat niet het geval is. Het gaat hier niet om kleine ergernissen, mensen mogen best last van elkaar hebben, maar je moet er wel wat aan kunnen doen.”
Stoppen met stoken?
Begrijpelijk als het zo ernstig is, maar wanneer is er dan precies sprake van ernstige overlast? En wie bepaalt dat? De stad is tegenwoordig te klein als de houtstookkachels (en open haarden, vuurkorven en BBQs) ter sprake komen. Voor- en tegenstanders vliegen elkaar in de haren. Daar hoorde je tien jaar geleden toch nog niemand over? Houtrook is vervuilend, daar bestaat geen twijfel meer over. Koolmonoxide kan de ademhaling irriteren en kinderen, zwangere vrouwen en mensen die lijden aan longziekten ondervinden er last van. ChristenUnie en GroenLinks dienden een motie in om bij de Vereniging van Nederlandse Gemeenten aan te dringen op verscherping van de regels. In Duitsland en Zwitserland zijn er veel strengere regels voor het gebruik van kachels en open haarden dan in Nederland.
Los het op met elkaar, dat werkt veel beter
Maar wat als ik die kachel al jaren heb en de nieuwe buren klagen erover? En wat volgt? Gaat mijn buurman mijn barbecue mogen verbieden? “Welnee, dat gaat niet gebeuren. In eerste instantie moet je proberen om er met je buren uit te komen. Een verbod op houtkachels zal er niet komen, maar mensen worden steeds mondiger en overlast wordt steeds sneller uitgesproken. Een kwart van de Amersfoorters geeft aan er wel eens hinder te ondervinden, dat moet je serieus nemen en als je er samen niet uitkomt, dan moet je als gemeente wel iets kunnen doen. De raad heeft zich in eerste instantie uitgesproken omdat wederzijds betere bewustwording nodig is; erkenning van het feit dat rookoverlast kan leiden tot woonoverlast. Maar ik blijf erbij, los het vooral met elkaar op, dat werkt veel beter.”
Sociale woningbouw op de Berg
Simone Kennedy is in korte tijd een echte Amersfoorter geworden. Niet alleen als politica maar zeker ook als vrijwilliger voor vele goede doelen draagt ze bij aan een samenleving waarin elke bevolkingsgroep telt.
“Om dat te bereiken moet je als raad keuzes maken. Dialoog en inclusiviteit komen niet vanzelf. In Kruiskamp en Liendert is het bijvoorbeeld heel lastig om een maatje te vinden voor nieuwkomers. Daar mag je dan best een beetje in sturen, zelfs als dat leidt tot een beperking van de keuzevrijheid. Zo ben ik van mening dat de afspraak om bij bouwprojecten minimaal 35% sociale woningbouw te realiseren in alle wijken moet worden uitgevoerd. Dat had ook moeten gebeuren bovenop de Berg, op het Lichtenbergterrein.”
Ik ben nog lang niet klaar
De afgelopen jaren heeft Kennedy zich bewezen als een raadslid met hart voor onze stad, waarin iedereen moet kunnen meedoen. Haar optreden in Amersfoort werd ook door haar landelijke partijgenoten opgemerkt. Ze werd tweemaal ‘genoemd’ als eerste en tweede kamerlid. Is drie keer scheepsrecht? “Natuurlijk streelde dat me, maar ik ben het niet geworden en daar ben ik helemaal niet rouwig om.” Een laatste warme lach; “Laat mij maar lekker in de raad in Amersfoort, daar kan ik veel meer doen. Want ik ben nog lang niet klaar.”