Deze column verscheen eerder in AmersfoortNu.
Over een week gaan we met z’n allen naar de stembus. Althans, dat is de bedoeling. In de praktijk is het zo dat we allemaal regelmatig zeuren. Maar als (het rode potlood-)puntje bij paaltje komt, zoekt slechts zo’n vijftig procent ook daadwerkelijk een stemhokje op. Bedroevend.
Enfin, de vierjaarlijkse stoelendans begint weer. Welke partij weet de meeste zetels te pakken? Voor wat en op wie stemt (de helft van) kiesgerechtigd Amersfoort?
De afgelopen tijd hebben de toekomstige raadsleden alles uit de kast gehaald om zieltjes te winnen. Talloze interviews, eindeloze debatten, flitsende filmpjes, flyers, folders, zelfs pop-upstores en een pittige portie stemmingmakerij, dikdoenerij en egotripperij kwamen voorbij. Ik ben maar eens serieus in de verkiezingsretoriek gedoken en concludeer: ze hebben allemaal best wel een punt. En vaak meerdere goede punten. Maar hoe kies ik dan? Ik ken veel van die kandidaten niet; gaan ze waarmaken wat ze beloven? En wat zijn hun beloften eigenlijk waard?
De gemeenteraad is als een escaperoom: men zit met z’n allen in een hok en moet met vereende krachten een aantal puzzels oplossen om eruit te komen. De klus moet gezamenlijk geklaard worden. Daar komt het effect van ‘nieuw mannetje, nieuw plannetje’ bij. Maakt niet uit hoe de voorganger het deed; de opvolger wil het anders. Gewoon, omdat hij zichzelf beter vindt en dat graag wil laten zien. Nog nooit heb ik een manager of politicus horen zeggen: “Wauw, Piet is weg, maar wat deed ‘ie het perfect, zeg. Ik ga het precies zo doen!” Nee, het moet altijd anders, beter, meer, sneller, groter. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Al die nieuwe mannen en vrouwen willen hun eigen plannen doordouwen. Maar hoe leuk die ook klinken, ze rijmen vaak niet met elkaar. Linksom of rechtsom, je kunt nooit álles krijgen wat je wilt. Meestal moet er water bij de wijn.
Politiek is geven en nemen. En al die standpunten… ach, nogmaals: overal zit wel wat in. Het is maar van welke kant je ernaar kijkt. Ik heb uiteindelijke besloten de programma’s letterlijk naast elkaar te leggen en ik ben gaan turven. Welke partij heeft de meeste concrete ideeën en de minste holle frasen (oftewel vage, nietszeggende zinnetjes)? Het was even een werkje. Maar ik ben eruit. En iets in mij zegt dat dit een winnaar wordt. We weten het volgende week, als de lente komt.
