Journalist Eric van der Velden volgde de afgelopen vier jaar beroepshalve de Amersfoortse gemeentepolitiek. Op persoonlijke titel blikt hij terug. Meningen en stemadviezen worden niet geschuwd. Dit keer is zijn stelling: de coaltie maakt gedwee.
De ChristenUnie onder de loep.
Resultaten uit het verleden
Verkiezingsprogramma’s bieden houvast. Interviews en debatten ook. Een echt gefundeerde stem valt pas uit te brengen als je ook het functioneren van de partijen uit het verleden in de afweging kunt betrekken. Een nieuwe menukaart kan nog zo aanlokkelijk klinken, als er geen goede koks in de keuken staan komt er weinig van terecht. Resultaten uit het verleden bieden in de politiek wel degelijk enige garantie voor de toekomst.
Beroepshalve heb ik aardig wat van de Amersfoortse politieke kaart geproefd. Misschien kan ik met een aantal recensies een hulp zijn bij uw keuze in het stemhokje. Een belang heb ik niet, of het zou het belang moeten zijn dat ik mijn stad graag het best mogelijke bestuur gun. Zelf ben ik een zwevende kiezer. Per keer bekijk ik met welk programma en vooral ook met welke mensen de stad op dat moment het meest is gebaat.
Na een oordeel over D66 (zwak), PvdA (moedig) waag ik me aan de ChristenUnie. Let wel: het is en blijft een mening. Aanvullen en tegenspreken wordt van harte aangemoedigd.
Simone Kennedy onomstreden
De kwaliteiten van CU-frontvrouw Simone Kennedy zijn onomstreden. Zodra zij het woord in de raad neemt dan luister je. Altijd komt er wel een inhoudelijk argument dat de discussie verder helpt of van nuance voorziet. Maar sinds de verkiezingen van 2014 laat zij nog zelden het achterste van haar tong zien.
CU vormt samen met D66, VVD en PvdA de coalitie. Als reactie op eerdere turbulente tijden, met veel tussentijdse collegewisselingen, begonnen deze partijen hun regeringsperiode met de vastberaden intentie om de hele rit uit te dienen. Hoe verstandig de inzet op stabiliteit ook, de prijs is wel dat politiek talent als Kennedy gedwee met collegevoorstellen instemt. Dit al te vaak tot verbijstering van belanghebbende burgers. Denken zij dat er via de oppositie overtuigende tegenargumenten in zijn gebracht, gebeurt er helemaal niets mee. Hooguit een troostamendementje.
Drie van de vier fractievoorzitters van de coalitiepartijen stellen zich niet herkiesbaar. Dat lijkt me geen toeval. Vrijuit debatteren in de oppositie levert heel wat meer werkplezier op dan de fractiediscipline bewaken bij collegevoorstellen waarbij de eigen invloed gering is geweest.
Dat Kennedy als enige er wel een nieuwe rit aan vastknoopt, komt wellicht omdat zij buiten de raad een uitlaatklep heeft gevonden voor haar engagement. Als vrijwilliger neemt zij in 2015 het voortouw bij de opvang van de eerste – en naar later blijkt – ook laatste groep vluchtelingen in Amersfoort. Daar is zij terecht om geprezen. Een verkiesbare plek voor de Tweede Kamer lijkt een logische volgende stap. Het komt in 2016 inderdaad tot een sollicitatiegesprek met Gert-Jan Segers maar dat pakt om niet nader bekendgemaakte reden niet goed voor haar uit.
Menno Tigelaar onzichtbaar
Focussen we puur op de bestuurlijke prestaties van de CU in Amersfoort dan komt wethouder Menno Tigelaar als eerste in beeld. Een sterke indruk laat deze voormalige ict-consulent niet achter. Weifelachtig bij de discussie over het gebruik van het giftige roundup als bestrijdingsmiddel van exoten in park Nimmerdor, zwak optreden bij de terechte bezorgdheid over een datalek en verder is zijn invloed vooral onzichtbaar. Op één belangrijk agendapunt na. Tigelaar draagt de verantwoording voor het besluit om het gemeentehuis op te knappen voor 30 miljoen, met de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat dit bedrag door ‘tegenvallers’ veel hoger gaat uitpakken. De kans om te verhuizen naar de overkant, waar het kantoor van De Amersfoortse leeg staat, laat hij lopen. En daarmee ook de kans voor gebiedsverbetering op de plek van het bepaald niet monumentale gemeentehuis. Denk aan de bouw van een TivoliVredenburg-achtig complex met vijf á zes zalen voor theater, concerten en arthousefilms. Alle tekortkomingen bij de huidige accommodaties zouden met één fraaie architectonische klap zijn opgelost. En de exploitatie zou ook nog eens een stuk efficiënter zijn geworden. De mogelijkheid over dit type aanwinsten na te denken heeft Tigelaar de stad ontnomen. Dat kun je niet alleen hem maar ook zijn partij aanrekenen.
Een van de weinige keren dat de CU binnen de raad een eigen christelijke signatuur laat zien, pakt ongelukkig uit. Raadslid Ron van der Spoel vraagt aandacht voor de vele scheidingen in Vathorst. Het percentage zou veel hoger ligger dan het landelijke gemiddelde. De CU dringt aan op relationele hulp vanuit de gemeente, omdat er veelal kinderen bij zijn betrokken. De partij haalt er alle media mee. Maar het blijkt een misser. Het CBS duikt in de cijfers. Er wordt helemaal niet meer gescheiden in Vathorst. Zelfs minder.
Vertrouwen waarmaken
De landelijk kleine CU is met vijf zetels opvallend goed vertegenwoordigd in Amersfoort. Een belangrijk deel van dit krediet is aan hun frontvrouw te danken. Een vertrouwen dat Tigelaar moest zien waar te maken. Wil de onveranderd populaire Kennedy hetzelfde aantal zetels behouden, dan is het wel zo transparant als de kiezers weten hoe ze haar eigen politiek toekomst ziet. Is zij nu wel tevens wethouder-kandidaat? Dient zij de hele rit uit, ook als opnieuw de kans zich voordoet voor een ‘Haags’ vervolg?
Je stemt geen Simone om nog een keer een Menno te krijgen.
